چکیده

هنگامی که فرد درمان موثری دریافت نمی کند ، دیابت می تواند باعث درد مفاصل شود. این درد می تواند از اثرات دیابت بر سیستم اسکلتی عضلانی یا عصبی ناشی شود. اگر دیابت باعث آرتروز شود، مانند RA یا OA، درد مفصل نیز ممکن است ایجاد شود.

در بعضی افراد مسکن های بدون نسخه و داروهای ضد التهاب برای کاهش درد مفاصل کافی هستند. دیگران ممکن است نیاز به درمان اضافی داشته باشند. داشتن یک رژیم غذایی سالم ، ورزش منظم و حفظ وزن مناسب می تواند به بهبود علائم و پیشگیری از عوارض کمک کند.

دیابت عامل درد مفاصل

دیابت به روش های مختلفی از جمله آسیب رساندن به مفاصل یا اعصاب می تواند باعث درد مفاصل شود. همچنین با دو نوع آرتروز ارتباط دارد. با گذشت زمان، دیابت کنترل نشده می تواند بر روی عضلات و اسکلت تأثیر بگذارد و منجر به درد مفاصل، آسیب عصبی و سایر علائم شود.

دیابت یک بیماری مزمن است که با مشکلات انسولین و قند خون شناخته می شود، همچنین به عنوان گلوکز خون شناخته می شود. انسولین هورمونی است که گلوکز خون را به سلولهای بدن می رساند.

اگر فردی بیش از حد معمول سطح گلوکز خون بالا داشته باشد و تحت درمان قرار نگیرد، می تواند منجر به طیف وسیعی از بیماری ها شود.

دیابت نوع 1 یک بیماری خود ایمنی است. این اتفاق زمانی رخ می دهد که لوزالمعده انسولین تولید نمی کند. دیابت نوع 2 یک بیماری اکتسابی است. این باعث می شود بدن انسولین کمتری تولید کند و هورمون عملکرد موثری ندارد.

تحقیقات نشان می دهد، افراد دیابتی تقریباً دو برابر بیشتر در معرض آرتروز هستند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ارتباط بین دیابت، آرتروز و درد مفاصل به این مقاله را مطالعه نمایید.

مشکلات اسکلتی – عضلانی

با گذشت زمان، اگر فردی درمان موثری دریافت نکند، دیابت می تواند منجر به خرابی سیستم اسکلتی عضلانی شود. این می تواند آسیب مفصلی و محدودیت حرکت مفصلی را در بر داشته باشد.

دیابت همچنین می تواند باعث تغییر در اعصاب و رگ های خونی کوچک شود. در نتیجه، ناهنجاری های دست در بین افراد مبتلا بسیار شایع است.

برخی شرایط مفصلی در افراد دیابتی نوع 1 یا 2 ایجاد می شود. مشکلات مفصلی اغلب با طول مدت و کنترل دیابت ارتباط دارد. این شرایط عبارتند از:

• سندرم تونل کارپ
• انقباض دوپویترن، یا کشیدن کف دست ها
• انگشت اشاره
• بعضی از افراد دیابتی ضخامت پوست انگشتان را همراه با کاهش تحرک در مفصل دارند.
• همچنین ممکن است افراد به دلیل یخ زدگی شانه یا تاندینیت کاف روتاتور درد شانه را تجربه کنند.

وقتی مفاصل آسیب ببینند، بالشتک سازی دیگر به همان اندازه موثر عمل نمی کند. در نتیجه، استخوان ها می توانند به هم بخورند و باعث التهاب، سفتی و درد شوند. ممکن است فردی تحرک مفصلی محدودی را تجربه کند.

مفصل شارکو یا نوروپاتیک

مفصل شارکو که به آن آرتروپاتی نوروپاتیک نیز گفته می شود، از آسیب عصبی ناشی از دیابت ناشی می شود. اصطلاح پزشکی آسیب عصبی مربوط به دیابت، نوروپاتی دیابتی است.

نوروپاتی دیابتی می تواند باعث بی حسی در اندام های انتهایی مانند پا و مچ پا شود. با گذشت زمان، ممکن است فرد در این مناطق احساس کمتری کند یا هیچ احساسی نداشته باشد. پیچ خوردن یا شکستن پا آسان تر است، به عنوان مثال، بدون درک میزان آسیب.

شکستگی ها و پیچ خوردگی های کوچک می تواند به مفاصل پا فشار وارد کند. کاهش خون رسانی و عوامل مکانیکی، با گذشت زمان، به آسیب مفصل و تغییر شکل فیزیکی کمک می کند. در برخی موارد، ممکن است فردی بتواند به جلوگیری از این آسیب کمک کند.

موارد زیر برخی از علائم هشدار دهنده آسیب مفصلی شارکو است:

• قرمزی یا تورم
• بی حسی
• درد در مفاصل
• مناطقی که در اثر لمس احساس گرما می کنند
• تغییر در ظاهر پا

اگر مفصل Charcot ، یا آرتروپاتی نوروپاتیک ، درد ایجاد می کند ، از استفاده از پای آسیب دیده تا بهبود آن خودداری کنید. اگر پاها بی حس شده اند، از حمایت اضافی مانند ارتز (به وسیله‌ای گفته می‌شود که به عملکرد اندام یا عضو کمک می‌کند) استفاده کنید. پزشکان معمولاً مفصل شارکو را با گچ درمان می کنند.

پیشگیری از پوکی استخوان با قارچ گانودرما

احتمال ابتلا به آرتروز در افراد دیابتی تقریباً دو برابر است. با این حال، بسته به اینکه فرد مبتلا به دیابت نوع 1 یا 2 باشد، خطر آرتروز ممکن است متفاوت باشد.

آرتریت روماتوئید و دیابت نوع 1

هم آرتریت روماتوئید (RA) و هم دیابت نوع 1 اختلالات خود ایمنی هستند. این بدان معناست که در هر دو حالت، سیستم ایمنی بدن به بخشی سالم از بدن حمله می کند. در فرد مبتلا به RA، سیستم ایمنی بدن به بافتهای مفاصل حمله کرده و باعث تورم، درد و تغییر شکل می شود.

در فرد مبتلا به دیابت نوع 1، سیستم ایمنی بدن به لوزالمعده حمله کرده و تولید انسولین را متوقف می کند.

هم RA و هم دیابت نوع 1 شامل التهاب است و برخی علائم بالینی التهاب – از جمله پروتئین واکنش پذیر C و میزان اینترلوکین 6 – در افرادی که به هر دو بیماری مبتلا هستند به طور مداوم زیاد است.

داشتن یک بیماری خود ایمنی می تواند خطر ابتلا به بیماری دوم را افزایش دهد. این کمک می کند تا توضیح دهید که چرا دیابت نوع 1 و RA می توانند همزمان وجود داشته باشند.

آرتروز و دیابت نوع 2

برخلاف دیابت نوع 1، نوع 2 به شدت با اضافه وزن بدن ارتباط دارد. اضافه وزن یا چاقی همچنین خطر ابتلا به آرتروز (OA) را در فرد افزایش می دهد، زیرا وزن باعث فشار اضافی بر مفاصل، به ویژه در قسمت پایین بدن می شود.

فرد می تواند با حفظ وزن سالم، از طریق رژیم غذایی سالم و ورزش منظم خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و OA را کاهش دهد.

اگر فردی به هر دو حالت یا هر دو مبتلا باشد، رسیدن و حفظ وزن سالم می تواند علائم وی را بهبود بخشد. طبق تحقیقات انجام شده، از دست دادن 7 کیلو گرم وزن، می تواند سطح درد زانو را در یک فرد مبتلا به OA به طور قابل توجهی بهبود بخشد.

همچنین، در یک فرد مبتلا به دیابت نوع 2 ، از دست دادن 5-10 درصد از کل وزن بدن می تواند سطح قند خون خود را به طور قابل توجهی کاهش دهد. در نتیجه، ممکن است لازم باشد داروی کمتری برای این بیماری مصرف کنند.

درمان و مدیریت

مصرف داروهای ضد التهاب بدون نسخه، مانند ایبوپروفن، اغلب می تواند درد و تورم مفاصل را کاهش دهد. در مورد مقدار زیاد ایبوپروفن در کوتاه مدت و طولانی با پزشک خود مشورت کنید. اگر درد مفصل و سایر علائم ادامه داشت، گزینه های درمان را با پزشک در میان بگذارید.

دیابت نوع 1 و 2 علل و روشهای درمانی متفاوتی دارند. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 معمولاً برای کنترل سطح قند خون خود نیاز به اشکال انسولین دارند.

افراد مبتلا به دیابت نوع 2 نیز ممکن است به انسولین نیاز داشته باشند. غالباً، آنها فقط باید دارویی مصرف کنند که پاسخ انسولین آنها به قند خون را بهبود بخشد.

نکته بسیار مهم این است که افراد مبتلا به دیابت باید نسبت به کنترل قند خود جدی باشند. استفاده از رژیم های غذایی مناسب و اصولی، ورزش و مکمل های غذایی برای بهبود سوخت و ساز بدن و در نهایت کاهش وزن بسیار اهمیت دارد. همان طور که گفتیم وزن متناسب و متعادل هم به بهبود دیابت کمک می کند و هم از فشار و درد مفاصل پیشگیری می کند.